ပိုင္စိုးေ၀ရဲ႕ကဗ်ာပါ

ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီ

ထုိကာလမ်ား၌လည္း
ေနသည္အေရွ႕မွထြက္၏
အေနာက္ဘက္သို႔ဝင္၏
ပန္းတုိ႔သည္ ေမႊးကုန္၏
အေၿခေလးေခ်ာင္းသတၱဝါတို႔
ေၿမၾကီးေပၚေလးဘက္တြား၍
ဦးေခါင္းလွည့္ရာအရပ္သို႔ သြားကုန္၏။

နယူတန္ကုိ မေမြးဖြားမီက
ေၾကြခဲ့ရေသာသစ္သီးတို႔အတြက္
ဤမဟာ ပထဝီေၿမၾကီးကိုသာ
ငါ အားနာမိေတာ့သည္။

ပန္းပြင့္ထဲဝင္ပုန္း
လမင္းကို ဆံုးရႈံးခဲ့ရေပါ့။

ဆီးႏွင္းတို႔ေပ်ာ္က်ေနဆဲ
လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္
တစ္ဝက္ေသာအၿပံဳးကိုသာ
သင္တုိ႔အား ငါေပးေဝခဲ့။

နီတိ
ရာဇဝင္
ပံုၿပင္မ်ားစြာကို က်က္မွတ္
အသက္ရွဴၿခင္းအတတ္ကို သင္ယူခဲ့ၿပီးၿပီ
လမ္းမေပၚ ေတြ႕ၾကတဲ့အခါ
ငါ ..ကဗ်ာဆရာပဲ…ေအ့..
(ရယ္ေမာၿခင္းသည္းခံပါ)

ဘဝအား
အကုသိုလ္၏ အက်ိဳးတရားမ်ားအၿဖစ္
အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေသာအခါ
ေဝဒနာၿမစ္သည္
အဟုန္ၿပင္းစြာ စီးဆင္းခဲ့ေလၿပီ။

မိန္းကေလးေရ..
ပန္းရိုင္းေတြက ေၿမၾကီးေပၚမွာဖူးပြင့္လုိ႔
ငွက္ကေလးေတြ
ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းလို႔
အေဝးၾကီး
ဟိုး…အေဝးၾကီးကရယ္ေမာသံေတြ
ငါ့ရင္ထဲမွာ ေဆြးၿမည့္ေသဆံုးေနၾက
ဘဝတစ္ခုလံုးနဲ႔ေတာ့ မလဲႏိုင္ခဲ့ဘူးကြယ္။

ႏွလံုးသားကို ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
ၿပီးေတာ့…လူေတြကိုလည္း ငါခ်စ္ခဲ့တယ္
ဂႏၱဝင္ဟန္ကို
ေတာင္ထိပ္ေပၚက ေခၚသံတစ္ခုလုိ
ငါ ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ေပါ့ ။

ညီမေလးေရ…..
ညီမေလးေရ…ညီမေလးေရ….
က်ံဳးနံေဘးၿမက္ခင္းၿပင္ေပၚ အန္ခ်
အဲဒါ တစ္ဘဝလံုးပဲေဟ့။

မိမိအသည္းႏွလံုးရဲ႕
စိတ္ခ်ရေလာက္တဲ့ လံုၿခံဳမႈထဲမွာ
လူတိုင္းဟာ ငိုေၾကြးႏိုင္ခြင့္ ရွိတယ္မဟုတ္လား။

ဘဝတာဝန္တဲ့လား
လာမယ့္ အနာဂါတ္တိုင္းရဲ႕
အထီးက်န္ ပါရမီရွင္တိုင္းအတြက္
ငါ့ႏွလံုးသား အပိုင္းအစတစ္ခု
မိုးေကာင္းကင္မွာ ထုဆစ္ခဲ့မယ္။

မနက္ၿဖန္မနက္
လမ္းမဘက္ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ
ဒီကေန႔ ဆိုတာကို ရွာလို႔ေတြ႕မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

အခ်ိန္ဆိုတာ
ကမ္းပါးမရွိတဲ့ ၿမစ္တစ္စင္းပါပဲ။

ႏွလံုးသားမွာ
ပန္းပြင့္မ်ားစြာ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့၏
ဦးထိပ္ထက္၌
တရားအသစ္ ဖူးပြင့္ခဲ့ၿပီ။ ။

စပယ္ၿဖဴမဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၁၉၈၆